Op 17 juni jongsleden waren we met een aantal van onze klanten op wandelexcursie door het natuurpark LA SUBBETICA.
Onderweg hoorden we een geitje mekkeren, maar waar was dat geitje? en waarom waaren er geen andere geiten in de buurt?, de geiten hier lopen immers altijd in kudde!
En jawel hoor, daar lag een klein jong geitje van enkele weken oud, boven op een rots en helemaal uitgeput, ze kon niet meer staan, daar had ze geen kracht meer voor, hooguit nog iets mekkeren.
Tja ? wat moeten we hier nu mee', waar komt dit geitje vandaan?.
Nou eerst maar eens een fles water erbij en het beestje a en toe wat water geven. en jawel hoor, na enkele minuten ging het al een stuk beter met het geitje.
Maar ja, om het beestje hier nu alleen achter te laten lijkt ons ook niet het beste.
Nu weten we dat er een stuk verder een geitenboer zit en het zeer goed mogelijk is dat hij daar vandaan komt. dus geitje onder de arm en doorwandelen, zo n 10 minuten later komen we aan bij een grote schuur, enekel blaffende honden komen ons tegemoet. Bij 1 van ons word al snel een pet gestolen door een jonge speelse hond, hij vind het wel een mooie kleur dachten wij zo en we moesten er allemaal best om lachen. uiteindelijk kregen we de pet terug.
En daar zie ik iemand lopen, dat moet de geitenboer zijn. dus even roepen HOLA, HOLA, en jawel daar komt meneer.
Zodra hij het geitje ziet weet hij al genoeg.
Hij vertelde ons dat hij na een wandeling met de kudde die ochtend bij het terugkomen al had opgemerkt dat hij er 1 miste, echter ja waar was het beestje?.
Hij was er dan ook blij mee en bedankte ons vriendelijk.
Wij waren ook blij dat het geitje weer thuis was bij al die andere geiten.
Zo hadden we die dag een extra avontuurtje tidens de wandelexcursie.
We willen langs deze weg Jean-Pierre, Gea, Henny, Emmy, Betsy en Gerda bedanken voor de fotos die ze ons hebben toegestuurd.
